[B] Azubuike.

Blueberry

Nie mam pojęcia, co to.

Napisałam to w 15 minut na bodaj historii. Zupełnie nie wiem ani co to jest, ani kto to jest, ani nic. Jakoś...coś mi podsuwało, co napisać. Co? Kto? Jeju, nie wiem.

Przepisałam. To jest dziwne.

Tytuł w igbo oznacza "przeszłość jest twą siłą". Jakoś tak mi się nasunęło.

***

***

Uwielbiałam te wieczory. Smutne, puste wieczory. Gdy nie mając absolutnie nikogo, siadałam w oknie na obskrobanym parapecie, otulona grubym, brunatnym pledem, z chłodnym kubkiem dawno wystygłej herbaty. Nie czułam się samotna. Nie czułam nic. Może tylko delikatny ucisk gdzieś głęboko w dołku, jednak wtedy wcale nie rozumiałam co to znaczy.
Uwielbiałam niebo. Spędziłam setki bezsennych, samotnych nocy wpatrując się uparcie w granatową przestrzeń myśląc nad tym, ile istot tam, w górze, tak jak ja obserwuje świat w ten sposób. Może właśnie „coś” lub „ktoś” patrzył wtedy wprost na mnie? Kochałam to.
Uwielbiałam czuć na sobie zimne, przeszywające podmuchy wiatru. Zsuwałam z ramion koc i z rozkoszą przyglądałam się napiętej z chłodu skórze, okraszonej gęsią skórką. Przyglądałam się zsiniałym, wychudłym palcom. Przyglądałam się błyszczącym wysoko gwiazdom.

Kim wtedy byłam? Nie wiem.

Patrząc na tamte dni teraz, dziwię się sama sobie, że nie oszalałam. A może oszalałam? Może teraz właśnie jestem szalona? Kto to wie?
O czym to...ach. No właśnie. Nie przejmowałam się tym wszystkim, co mnie otaczało. Była to dla mnie jedna wielka abstrakcja, rozmazana plama absolutnie zbędnych ludzi, miejsc, uczuć, istnień...
Dusza była dla mnie wartością najwyższą. Wiedziałam, że to, co widzę, gdy spojrzę w lustro, to tylko skorupa. Przedmiot. Taki sam, jak szklanka, termometr czy torebka. Jest i tyle.

Ciało.

A co w tym ciele?

W tym ciele coś cudownego. Dusza. Czcią otaczałam wszystko, co tylko się z nią wiązało. Wiedziałam, że ciało zepsuje się, zestarzeje, w końcu zniknie. Dusza, to co innego. Przetrwa. Będzie żyć setki lat. Miliony. Miliardy.
Widziałam tyle istot, którymi chciałabym kiedyś zostać; marzyłam o wzbiciu się w przestworza tak, jak ptak, o przemierzaniu pustynnych stepów niczym antylopa i o polowaniach w pełnych życia dżunglach jako odważny, potężny tygrys budzący grozę.

Ech, cóż z tego?

Puch marny, puch marny. Wiedziałam, że nigdy nie będę pamiętać, kim byłam. Nie będę wiedziała, o czym marzyłam; nie będę wiedziała, jako kto będzie mi najlepiej. Wszystko zapomnę. Za każdym razem.
Jednak i to nie burzyło mojego doskonałego poglądu.

Cóż mam teraz?

Teraz jestem głupkiem. Żyję jak każdy inny, pracuję. Nadal podziwiam niebo, jednak nie spotyka mnie to samo zdumienie, co kiedyś; widzę wszystko jakby...smutniej. Realistyczniej, może.
Nadal jestem samotna. Cholernie samotna. Nadal nie mam nikogo i nadal czuję ucisk w dołku; tyle, że teraz już wiem. Wiem, że czegoś mi od zawsze brakowało.

Czego?

Pewnie zajmie mi to kolejne kilkanaście lat.

Sonea

Jej. Muszę szczerze przyznać, że też zbytnio nie wiem, co to jest, ale cholernie mi się podoba. To jest niby takie proste, ale posiada jakąś taką głębię, której za pierwszym razem nie byłam w stanie dostrzec. Podziwiam Cię, za to, że byłaś w stanie napisać to w ciągu 15 minut i w dodatku na takiej lekcji, jak historia. Chyba też zacznę pisać w szkole. <ojć, przypomniało mi się, że miałam coś napisać w wakacje.>
Całość wypada świetnie.
Ave Wena,
Sunny.

<wróciłaś, wróciłaś!>

Blueberry

Dziękuję bardzo, Sunny Wink

)

Wolę tego nie czytać znowu, bo jeszcze stwierdzę, że to jest bez sensu i trzeba usunąć XDD

[ty też, ty też!

]